1 شب گذشته، فتادم به خاک کوچهٔ غم هزار مرحله، ز آرامگاه راحت دور

2 دلی دیار محبّت، تنی خراب ستم لبی محیط شکایت، سری لبالب شور

3 ز گریه هر رگ مژگان چو ابر دریابار ز ناله هر سر مو، گشته بود محشر صور

4 گسسته تار امیدم فلک به زور ستم شکسته جام مرادم فلک به سنگ فتور

5 که ناگهان، سرم از خاک برگرفت کسی که بود گرد رهش توتیای دیدهٔ حور

6 شمیم گلشن کویش، عبیر جیب وفا نسیم پرتو لطفش چراغ بزم حضور

7 به مژده گفت:که ای خانه زاد خسرو عشق خرابهٔ دلت از فیض دوستی معمور

8 چنین که هر قلم استخوانت ناله سراست مدار، کلک بلاغت شعار را معذور

9 به گریه گفتمش، ای مونس شکسته دلان به روزگارتو، ویرانهٔ وفا معمور

10 سخن چگونه سرایم؟ نفس چگونه کشم؟ دلم پر آتش و چشمم پر آب و بختم شور

11 نهفته گفت به گوش دلم که ناله خطاست اگر شکور نیی، در بلیّه باش صبور