خیال غنچهٔ لعلی چو هوشم از جویای تبریزی غزل 154

1 تا گشته است پای خم آرامگاه ما گردیده است کوه بدخشان پناه ما

2 سنگین ز گرد کلفت دل بسکه گشته است بر پای ما چو سلسله افتاده آه ما

1 بی درد بر کنار مریز آب دیده را در کار دل کن آن می صاف چکیده را

2 از فیض عشق همت والای ما بدوش بگرفته جامهٔ ز دو عالم بریده را

1 نیست حاجت خط مشکین عارض جانانه را این چمن لایق نباشد سبزهٔ بیگانه را

2 می رسد زلف کجت را زاد استغفا به خال کرده یکجا جمع چون زنجیر دام و دانه را