لعل تو نبات و سخنت از امیرعلیشیر نوایی غزل 99

1 لعل تو نبات و سخنت آب حیاتست تب خاله بران گوشه لب حب نباتست

2 از دیر سوی مسجد ازانم حرکت نیست کان مغبچه در میکده شیرین حرکاتست

3 از صومعه خود را به خرابات فکندیم کانجا ز خودی بیشترم روی نجاتست

4 آن حور پریزاد که در جمله صفاتش آمد ملکی شیوه ندانم که چه ذاتست

5 هندوی دو زلف تو چه هندوست که در فال صد بار مبارکترم از قدر و براتست

6 آنکس ببرد گوهر مقصود که چون ماه از صاعقه حادثه اش رسم ثباتست

7 شهراه سوی جنت فردوس که جویند فانی به یقین دان که خیابان هراتست