کرد طلوع آفتاب خیز برون از همام تبریزی غزل 18

1 کرد طلوع آفتاب خیز برون بر چراغ منزل ما ز آفتاب چون دل اهل صفاست

2 فتنهٔ صورت شود گو دل لعبت پرست جان که به معنی رسید غافل از این ماجراست

3 بود دلم بت پرست از کف ایشان بجست دوست چو آمد به دست بت شکنی کار ماست

4 چشم صوربین بود بی خبر از حال دل دیده دل را نظر بر صفت کبریاست

5 چند زنی ای همام لاف ز سودای او عاشق و حیران دوست بسته در این ماجراست