کرد دلها را به مژگان نرگس از جویای تبریزی غزل 887

1 کرد دلها را به مژگان نرگس جانانه موم می کند فولاد را سرپنجهٔ مردانه موم

2 اضطرابم یار سرکش را ملایم می کند شمع محفل گشته از بیتابی پروانه موم

3 کیسهٔ نقد وجودم سر به مهر حیرت است تا بشد از آتش عشقش دل دیوانه موم

4 در حریم چرب نرمی جوش عشرت می زند همچو زنبور عسل آن را که باشد خانه موم

5 قفل آتش را توان جویا به آسانی گشود گر کلید همت دل را بود دندانه موم