1 آنرا که پیشوای دو عالم علی بود نزد خدای منزلتی بس علی بود

2 اقبال دارد آنکه زند دم ز دوستیش بل بندگی قنبرش از مقبلی بود

1 با شاه بین چه مرحمتست این که حق نمود دنیاش داده بود کنون دین بر آن فزود

2 دادش کلیم وار ز بیدای شک خلاص نور یقین ز وادی ایمن بمن نمود

1 ایها الناس دل از کار جهان برگیرید رستگاری طلبید و ره داور گیرید

2 تا چو پروانه درآئید بنور از ظلمات هر زمان شمع صفت سوز دل از سر گیرید