1 کرد شاگردی سؤال از اوستاد کز بهشت آدم چرا بیرون فتاد

2 گفت بود آدم همی عالی گهر چون به فردوسی فرو آورد سر

3 هاتفی برداشت آوازی بلند کای بهشتت کرده از صد گونه بند

4 هرک در هر دو جهان بیرون ما سر فرو آرد به چیزی دون ما

5 ما زوال آریم بر وی هرچ هست زانک نتوان زد به غیر دوست دست

6 جای باشد پیش جانان صد هزار جای بی‌جانان کجا آید به کار

7 هرک جز جانان به چیزی زنده شد گر همه آدم بود افکنده شد

8 اهل جنت را چنین آمد خبر کاولین چیزی دهند آنجا جگر

9 اهل جنت چون نباشد اهل راز زان جگر خوردن ز سرگیرند باز