کو ساقی، تا ره مروت سپرد از سلیم تهرانی رباعی 40

1 آیینه کجا دیده ست، رخسار چو ماهش را با سرمه چه آمیزش، مژگان سیاهش را

2 گاهی نظری از لطف می کرد به سوی من بخت سیهم رم داد آهوی نگاهش را

1 نظاره ی تو ز بس دلفریب افتاده ست شکست در صف صبر و شکیب افتاده ست

2 به حیرتم که ازین مشت پر چه می خواهد؟ چه باغبان ز پی عندلیب افتاده ست؟

1 چند نالم، دل ز طبع ناله پردازم گرفت در قفای سرمه از فریاد، آوازم گرفت

2 همچو مرغ رشته بر پا می گذشتم زین چمن هر خس و خاری سر راهی به پروازم گرفت