افروخت از تبسم مینا ایاغ از سلیم تهرانی غزل 27

1 افروخت از تبسم مینا ایاغ ما تر شد ز خنده های صراحی دماغ ما

2 تا جام می به دست رسیده ست سرخوشیم از آستین رهی ست به سوی دماغ ما

3 ما را به برگ لاله چه نسبت، که روزگار هرگز نسوخته ست کسی را به داغ ما

4 از پای تا به سر چو شفق شعله درگرفت آن ابر خون گرفته که آمد به باغ ما

5 داریم شعله ای که ملایم تر از گل است پروانه ای نسوخته است از چراغ ما

6 هرگز تهی نگشت ز خون جگر سلیم هرچند همچو لاله شکسته ست ایاغ ما