1 خواجه عمید صاحب دیوان مولتان فرزانه ایست کافی و آزاده ایست راد

2 در عالم عطیت معطی چو او نبود وز مادر کفایت کافی چو او نزاد

3 چون ابر بر بساط سخا راد کف نشست چون کوه در مصاف هنر پر دل ایستاد

4 راهی که او سپرد به همت نکو سپرد رسمی که او نهاد به حشمت نکو نهاد

5 هرگز به هیچ مکرمت از خود عجب نکرد روزی به هیچ تربیت از ره نیوفتاد

6 نه چون تنگ دلان بفزایش نمود فخر نه چون سبکسران به ستایش گرفت باد

7 تا شد گشاده ما را یک در به صحبتش بر ما ز شادمانی صد در فزون گشاد

8 چونین که در فراقش بودیم بس غمین والله که از وصالش هستیم سخت شاد

9 پیوسته شاد باد که شادیم ازو همه زو خرمیم سخت که در خرمی زیاد

10 هست او چنانکه باید و چون او ز خلق نیست بادا چنانکه خواهدو بدخواه او مباد