1 خسروا گوهر ثنای ترا جز به الماس عقل نتوان سفت

2 دی چو خورشید در حجاب غروب روی از شرم رای تو بنهفت

3 بیتی از گفته باز می‌گفتم رای عالی بر امتحان آشفت

4 گردی ار عقل داشت صحن دماغ جان به جاروب هیبت تو برفت

5 نطقم اندر حجاب شرم بماند خرم اندر خلاف عجز بخفت

6 حیرتم بر بدیهه خار نهاد تا به باغ بدیهه گل نشکفت

7 عذر مستی مگیر و بی‌خردی آشکارست این سخن نه نهفت

8 خود تو انصاف من بده چو منی چون تویی را ثنا تواند گفت؟

9 عقل الحق از آن شریفترست که شود با دماغ مستان جفت