خوش الحان مرغکی وقت سحرگاه از فایز بیتی‌ 357

1 لب و دندان و چشم و زلف و رخسار بر و دوش و قد و بالا و رفتار

2 به جنت حور اگر فایز چنین است بر احوالت به محشر گریه کن زار

1 برفت آن یار و از ما مهر برداشت خیالش هم مرا آسوده نگذاشت

2 به فایز آنچه کرده آن جفا جو نه باور کرد دل نه عقل پنداشت

1 دل آگه چه محتاج برید است؟ چه حاجتمند پیغام و نوید است؟

2 خبر از حال فایز یار دارد چه لازم دیگرش گفت و شنید است؟