خوی آن جور آشنا بیگانه از جویای تبریزی غزل 596

1 خوی آن جور آشنا بیگانه از هوشم کند می کند دانسته یادم تا فراموشم کند

2 حسن سرشار ترا نازم شکوهش کم مباد با وجود صد زبان چون غنچه خاموشم کند

3 غبارم بر فلک پرواز مانند ملک دارد هنوز آن کینه جو کین مرا همچون فلک دارد

4 عجب شوری ست آمیزد چو درد عشق با مستی کباب لخت دل در بزم می نوشان نمک دارد