خرامان می رود آن شوخ و صد بیدل ز دنبالش از جامی غزل 487

1 خرامان می رود آن شوخ و صد بیدل ز دنبالش به خون غلطان ز ناوکهای چشم مست قتالش

2 ز من دامن کشان بگذشت بشتاب ای صبا از پی بیفشان گرد ادبار من از دامان اقبالش

3 چو موری گشته ام از ضعف کو آن قوت بختم که بینم خویش را روزی طفیل مور پامالش

4 شدم بی او ز مویی زارتر کو نامه بر مرغی که بندم در میان نامه خود را بر پر و بالش

5 جوان و شوخ و خودکام است و باد خوبیش در سر کجا در دل کند جا پند پیران کهنسالش

6 خطش نورسته ریحان است گرد چشمه حیوان نشاید تخم آن ریحان به غیر از دانه خالش

7 به خون دیده صورت بست شرح حال خود جامی که می گوید به آن سلطان خوبان صورت حالش