خرامان می‌رود آن سرو قامت از همام تبریزی غزل 45

1 خرامان می‌رود آن سرو قامت جهانی را از آن قامت قیامت

2 مؤذن گر ببیند قامتت را فراموشش شود تکبیر و قامت

3 امام از شوق آن شکل و شمایل به قوّالان دهد مزد امامت

4 گرت باشد گذر در خانقاهی نماند شیخ بر راه سلامت

5 مریدان ز اربعین آیند بیرون تو را بینند و سوزند از ندامت

6 بود دایم شب قدر آن دلی را که سازد در سر زلفت اقامت

7 به عهد چشم مست دل فریبت بود بر جان مستوران غرامت

8 بگو ای آن که ما را می‌دهی پند تویی یا ما سزاوار ملامت

9 همام از عشق چون دارد نصیبی نجوید منصب زهد و کرامت