شد موی خضر در طلبت جابه از سلیم تهرانی غزل 656

1 شد موی خضر در طلبت جابه جا سفید ما را ز موی سر شده تا خار پا سفید

2 سر رفته است و از سر کویش نمی روم رحمت برین ثبات قدم، روی ما سفید!

3 چون شاخ یاسمن ز خرام تو سرو را بر تن ز شست و شوی عرق شد قبا سفید

4 ای مشت استخوان چه به جا مانده ای، که شد در راه انتظار تو چشم هما سفید

5 پیریم و طفل خنده به تدبیر ما کند چون صبح، موی ما شده در آسیا سفید!

6 چشمی سیاه ساخته بودم برو سلیم از گریه کرد عاقبت آن بی وفا سفید