1 هر که جان خفته را از خواب جهل آوا کند خویشتن را گرچه دون است، ای پسر، والا کند

2 هر کسی که‌ش خار نادانی به دل در خست نیش گر بکوشد زود خار خویش را خرما کند

1 آمد بهار و نوبت صحرا شد وین سال خورده گیتی برنا شد

2 آب چو نیل برکه‌ش میگون شد صحرای سیمگونش خضرا شد

1 نیز نگیرد جهان شکار مرا نیست دگر با غمانش کار مرا

2 دیدمش و دید مر مرا و بسی خوردم خرماش و خست خار مرا