1 می صافی بیارای بت که صافی است جهان از ماه تا آنجا که ماهی است

2 چو از کاخ آمدی بیرون بصحرا کجا چشم افکنی دیبای شاهی است

1 زان مرکّب که کالبد از نور لیکن او را روان و جان ازنار

2 زان ستاره که مغربش دهنست مشرق او را همیشه بر رخسار

1 جهانا همانا فسونی و بازی که بر کس نپایی و با کس نسازی