پاس ادب به حد کفایت نگاه از رهی معیری قطعه 114

1 پاس ادب به حد کفایت نگاه دار خواهی اگر ز بی‌ادبان یابی ایمنی

2 با کم ز خویش هرکه نشیند به دوستی با عز و حرمت خود خیزد به دشمنی

3 در خون نشست غنچه که شد هم‌نشین خار گردن فراخت سرو ز بر چیده دامنی

4 افتاده باش لیک نه چندان که همچو خاک پامال هر نبهره شوی از فروتنی