پاس ادب به حد کفایت نگاه از رهی معیری قطعه 114

1 چون صبح نودمیده صفا گستر است اشک روشن‌تر از ستاره روشنگر است اشک

2 گوهر اگر ز قطره باران شود پدید با آفتاب و ماه ز یک گوهر است اشک

1 بنفشه زلف من ای سرو قد نسرین تن که نیست چون سر زلفت بنفشه و سوسن

2 بنفشه زی تو فرستادم و خجل ماندم که گل کسی نفرستد به هدیه زی گلشن

1 نه به شاخ گل نه بر سرو چمن پیچیده‌ام شاخه تاکم به گرد خویشتن پیچیده‌ام

2 گرچه خاموشم ولی آهم به گردون می‌رود دود شمع کشته‌ام در انجمن پیچیده‌ام