1 کوثر و حور ز گلزار جنان ما را بس باده و مغبچه از دیر مغان ما را بس

2 طوبی نسیه ترا زاهد خودبین که به نقد سایه رفعت آن سرو روان ما را بس

3 عالم از اهل عنان گیرد و از کهنه و نو باده کهنه و آن تازه جوان ما را بس

4 چند گویی که ز افلاک به جان آفت‌هاست غمزه شوخ مهی آفت جان ما را بس

5 ما کجا وصل کجا اینکه دل و جان باشد به غم هجر تو خرسند همان ما را بس

6 آتش عشق تو چون ز اهل محبت جویند بر جگر داغ وفای تو نشان ما را بس

7 چه غم آلودگی می چو درآید در موج؟ بهر غفران تو یک قطره ازان ما را بس

8 ای صبا هر یکی از اهل وفا را یاریست یاری و مهر فلانی به جهان ما را بس

9 فانی از خلق بریدن سبب خوشحالی‌ست باش خوشحال که این سیرت و سان ما را بس