1 کریم دولت و دین سرور زمان و زمین توئی که مثل تو گیتی ندید داور خویش

2 سزد که خسرو سیارگان ز بهر شرف ز خاکپای شریف تو سازد افسر خویش

3 عروس مملکت اندر زمان جلوه گری کند ز گوهر تیغ و سنانت زیور خویش

4 منم که در گه مدحت زبان خوش سخنم کند ز تیغ بلارک پدید گوهر خویش

5 پناه اهل هنر چون جناب تست چه شد که یادمی نکنی از غلام کمتر خویش

6 من ار نیایم و لطفت نخواندم باشم چنانکه آیم ورانی بعنفم از در خویش

7 کجاست آن کرم طبع و آن سخاوت نفس که ذات پاک ترا ساختند مظهر خویش

8 ز وصلشان چو خلایق مراد یافت چه شد که چهره شان بنمائی بچشم چاکر خویش

9 چرا بسیم و زرم تربیت نفرمائی چرام خلعت فاخر نپوشی از بر خویش

10 که هر که بنده او زر بود بازادی همی دهد ز سر علم گونه زر خویش

11 جهان بکام تو بادا و باشد از پی آنک جها ندید جهاندار جز تو درخور خویش