قیصر که زمین به از اوحدالدین کرمانی رباعی 31

1 ای روی تو از لطافت آیینهٔ روح خواهم که قدمهای خیالت به صبوح

2 بر دیده نهم ولی زتیغ مژه ام ترسم که شود پای خیالت مجروح

1 تا بتوانی مدام می باش به ذکر کز ذکر تو را راه نمایند به فکر

2 محرم چو شدی در حرم اجلالش بینی به عیان تو روی معشوقهٔ بکر

1 بر هرچ نهم دل که چنان خواهد بود ایّامش از آن حال بگرداند زود

2 چون کار ز اختیار من بیرون شد تدبیر من و عهد تو کی دارد سود