رشته پرتاب جان تا از عمادالدین نسیمی غزل 165

1 رشته پرتاب جان تا چند سوزانم چو شمع ترسم از دل سر برآرد آتش جانم چو شمع

2 چند سوزم بی رخ یار ای صبا! تشریف ده تا به بوی زلف جانان جان برافشانم چو شمع

3 گرم درگیر ای دل! امشب یکزمان با سوز عشق تا من این پیراهن جان را بسوزانم چو شمع

4 از لب شیرین جانان بر کنار افتاده ام زان جهت پر گوهر اشک است دامانم چو شمع

5 حاصل از محراب و شب خیزی و ذکر این بس که من هر شبی تا روز بزم افروز رندانم چو شمع

6 کی به نور آفتاب آید سر قدرم فرو گر برافروزی شبی از چهره ایوانم چو شمع

7 رشته عمرم به پایان رفت و جان آمد به لب سوز دل تا کی بود باقی نمی‌دانم چو شمع

8 ای نسیمی! راز دل گفتم بپوشانم ولی فاش گشت این سوز دل پیدا و پنهانم چو شمع