ای حقه ی نقد جان از حکیم نزاری قهستانی غزل 375

1 ای حقه ی نقد جان بر طاق دو ابرویت وی حلقه ی جان و دل پیرامن گیسویت

2 تشویش خردمندان از باد صبا بودی گر هیچ گذر کردی بر سلسله ی مویت

3 از پیرهن یوسف تا بیش نگوید کس بر باد فشان یک شب سامک چه ی خوش بویت

4 شاید که کند دعوی کز خلد همی آیم آن را که گذر باشد بر خاک سر کویت

5 وصف لب شیرینت چون من که کند الّا هنگام شکر خوردن طوطی سخن گویت

6 چون جام به کف گیری با آن همه گیرایی گرمی نکند صهبا با نازکی خویت

7 تا چشم زدم بر هم بربود مرا از من ختم است فسون کردن بر غمزه ی جادویت

8 جز با تو نمی باشم زیرا نتوان بودن در مظلمه ی هجرت بی مشعله ی رویت

9 بی چاره نزاری را مرجع تو و ملجأ تو عیبش نتوان کردن گر میل کند سویت