جان ز شوق لبت شکر خاید از عرفی شیرازی غزل 257

1 جان ز شوق لبت شکر خاید دل به دندان غم جگر خاید

2 ظن پیری مبر که نغمهٔ کام بخت بر آب و دیر تر خاید

3 دل آشفته بخت من تا چند جای انگشت نیشتر خاید

4 آن که گیرد مزاج پروانه شعله چون میوه های تر خاید

5 بس که یابد حلاوت از پرواز طائر شوق بال و پر خاید

6 لب شادی مکید یک چندی عرفی اکنون لب دگر خاید