جان ز شوق لبت شکر خاید از عرفی شیرازی غزل 257

1 زبان ز نکته فرو ماند و راز من باقی است بضاعت سخن آخر شد و سخن باقی است

2 گمان مبر که تو چون بگذری جهان بگذشت هزار شمع بکشتند و انجمن باقی است

1 دورم از کوی تو، جا در زیر خاکم بهتر است زندگی تلخ است با حرمان، هلاکم بهتر است

2 من که مجروح خمارم مرهم راحت چه سود جای مرهم بر جراحت برگ تاکم بهتر است

1 دو عالم سوختن نیرنگ عشق است شهادت ابتدای جنگ عشق است

2 هز آن گرد بلا کز دهر خیزد دلیل شوخی شبرنگ عشق است