جان شیرینم تویی دانی از جهان ملک خاتون غزل 1130

1 جان شیرینم تویی دانی که شیرینست جان گر دهد دستم شبی در پایت افشانم روان

2 سر و جان ما تویی یک دم به سوی ما خرام زآنکه دایم سرو را میلست بر آب روان

3 من دل و جان جهان از بهر وصلت خواستم دولت وصل تو ما را خوشتر آید از روان

4 چشم و ابرویت ز ما بربود هوش و عقل و دین روی زیبایت ببردم طاقت و صبر و توان

5 پادشاه حسن و زیبایی تویی از روی لطف رحمتی کن رحمتی زنهار بر این ناتوان

6 چند رانی وقت گل ما را ز بستان ارم بر غریبی بی نوایی رحم کن گر می توان

7 گر به دستم گل بیفتد از سرابستان عیش هم نسیمی آورد سویم صبا از گلستان

8 نکهتی آمد به سویم صبحدم گویا مگر از سر زلف تو می آید صبا عنبرفشان

9 یک شبم بنواز جانا از وصال خود که من غیر لطف جان فزایت کس ندارم در جهان