1 جان برخی آنروز که آن در خوشاب با بنده بصد ناز همی کرد عتاب
2 بس شب که در این هوس بروز آوردم کانروز مگر شبی ببینم در خواب
1 واجب بود از راه نیاز اهل زمن را در خواستن از حق بدعا شیخ حسن را
2 آنسایه یزدان که چو خورشید بیاراست رایش بصفا روی زمین را و زمن را
1 مرا ز جور تو ای روزگار سفله نواز بسیست غصه چگویم که قصه ایست دراز
2 بناز میگذرانند عمر بیهنران هنروران ز تو افتاده اند در تک و تاز