جان چو میرفت چرا زیست از نشاط اصفهانی غزل 177

1 جان چو میرفت چرا زیست تنم بی تو دارم عجب از زیستنم

2 تا درین شهر چسان افتادم که رهی نیست بوی وطنم

3 هرگزم رخصت پرواز نبود دل باین شاد که مرغ چمنم

4 بیکی جام میم کس ننواخت من باین خوش که درین انجمنم

5 آتشی بایدم افروخت بخویش که دربن خانه حجابست تنم

6 بلبل است و گل و پروانه و شمع آنکه دور از تو بماندست منم

7 هر کسی با هوسی زیست نشاط من ندارم هوس زیستنم