ای جان و جهان توام از جهان ملک خاتون غزل 1387

1 بشکست چشم مست تو جانا خمار ما بربود زلف شست تو از دل قرار ما

2 از آه بی دلان که برآرند صبحدم آشفته گشت زلف تو چون روزگار ما

1 صبر می باید دلا در کارها با تو گفتم این حکایت بارها

2 در ره عشق و بیابان فراق صبر می باید تو را خروارها

1 آن ماه اگر فرو کشد از روی خود نقاب از شرم روش خون چکد از روی آفتاب

2 بیدار بخت تست ولیکن به چشم ما ای دوست از چه روی ببستست راه خواب