جانان نشسته تا من از شوق از آذر بیگدلی غزل 135

1 جانان نشسته تا من از شوق جان فشانم من ایستاده تا او گوید: فشان، فشانم!

2 مشکل کنم فراموش، از پرفشانی دام؛ صد سال اگر پرو بال در آشیان فشانم!

3 محمل گذشت، و اشکم خاکی نهشت؛ تا من بر سر چو بازآید آن کاروان، فشانم!

4 برنایدم، گر از دست کاری؛ ولی توانم، از آستین غباری زان آستان فشانم

5 آذر، گرت بسر زر افشاند تا نشاندت برخیز تا بپایت، من نیز جان فشانم!