جانا ز درد عشق تو چون من از اسیری لاهیجی غزل 409

1 جانا ز درد عشق تو چون من فغان کنم از چشمه های چشم جهان خون روان کنم

2 عهدیست در ازل بتو ما را که تا ابد برهر چه رای عشق بود من همان کنم

3 ناصح چه منعم از می و معشوق میکنی من رندم و مباد که کاری چنان کنم

4 سر نهان عشق که ایمان جان ماست کفرست نزد خلق جهان گر عیان کنم

5 خورشید و مه ز شرم رخ آرند در کسوف گر شمه ز تابش حسنش بیان کنم

6 زینسان که آفتاب رخ او عیان بود ای بی بصر ز طعن تو من چون نهان کنم

7 کس با خودی ببزم وصالش چوره نیافت در راه عشق ترک اسیری از آن کنم