جانا چه شد که بنده از جهان ملک خاتون غزل 1379

1 مرا سریست که بی باده نیک سرمستست مرا دلی که به زلفین دوست پابستست

2 مرا به روی چو ماه تو اشتیاق تمام به جان تو که چو ابروی دوست پیوستست

1 سرو بستان خجل ز رفتارت شرم دارد شکر ز گفتارت

2 تا به چند ای نگار شهرآشوب می کُشم نفس و می کشم بارت

1 بگویمت سخنی ای نگار چون بالات به راستی و درستی که نیست کس همتات

2 نرست سرو چو قدّ تو راست در بستان گلی ندید کسی چون رخ جهان آرات