1 جانا چه باشد ار نظری سوی ما کنی امّید خسته ای ز وصالت دوا کنی

2 تا بر شب وصال تو امّید بسته ام جانا تو میل هجر بگو تا چرا کنی

3 هستی تو پادشاه ملاحت چه کم شود از روی لطف گر نظری بر گدا کنی

4 بسیار وعده ای به وفا کرده ای کنون واجب بود که وعده خود را وفا کنی

5 یک دم به وصل خویش دو دست دلم بگیر کز پا درآمدیم تو تا کی جفا کنی

6 جانا طبیب درد دل عاشقان تویی از لعل لب مگر دل ما را دوا کنی