جانا دلی چه سوزی از حکیم نزاری قهستانی غزل 373

1 جانا دلی چه سوزی کان هست جای گاهت ماها تنی چه کاهی کان هست در پناهت

2 با دیده ی پر آبم با سینه ی پر آتش زآن سینه ی سپیدت زآن دیده ی سیاههت

3 هر روز بامدادان کایی برون ز خانه باشند صد هزاران بی دل گرفته راهت

4 زان پس که با تو بودم بی گاه و گاه گشتم راضی بدان که بینم در راه گاه گاهت

5 در محنت درازم زآن گیسوی درازت با قامت دوتاهم ز آن ابروی دو تاهت

6 چون سرو خشک زارم چون ماه نو نزارم ز آن قد هم چو سروت ز آن روی هم چو ماهت

7 رنجی ست عاقلان را هاروت جرم کارت گنجی است عاشقان را یاقوت عذر خواهت

8 ناهید خیره گردد وقت سماع دورت خورسید سجده آرد پیش جمال و جاهت

9 پوشی سلاح کینم سازی سپاه جنگم هر ساعتی روا نیست اندیشه سال و ماهت

10 آگه نه ای که باشد در کین و جنگ بر من چشم دژم سلاحت زلف به خم سپاهت

11 سوزان شود نزاری از عشق تو هر آن گه کاراسته ببیند در بزم پادشاهت