جمال روی تو بر ملک دل از جهان ملک خاتون غزل 585

1 جمال روی تو بر ملک دل چو سرور شد دو چشم بخت من از دیدنش منوّر شد

2 چو آفتاب جمالت برآمد از مشرق جهان حسن و لطافت تو را مقرّر شد

3 چو روشنی رخت دید آفتاب ز رشک تبش گرفت و ضرورت مطیع و چاکر شد

4 رخم ز جور چو زر گشت و نیک می دانی که خیل وجه تو از مال ما توانگر شد

5 هلال ابروی تو دید ماه نو ز حسد به یک دو هفته ضعیف و نزار و لاغر شد

6 معلّمم همه شب درس دور می آموخت ولی از آن همه آیات عشقم از بر شد

7 به تحفه جان طلبیدی ز من فرستادم ولی خجالتم از اسم آن محقّر شد

8 جهان همیشه جوانست پیش اهل خرد به نزد جاهل و نادان مگر مکرر شد