1 جماد بی خبرست از خروشِ بلبلِ مست به باغ باده خورد هر که را حیاتی هست

2 ز عیش بهره ندارد کسی که وقتِ بهار به پایِ گل نگرفته ست جامِ باده به دست

3 خوش آن خورد که به شب خیزد و به گه خفتد نه آن که روز برآید ز خواب باز نشست

4 صبوح سنّتِ اهلِ دل است خاصه چنان که آفتاب بر آید فرو شود سرمست

5 شکستِ ما مکن ای عاقل آبگینۀ خود ز سنگِ عشق نگهدار کانِ ما بشکست

6 بیار ساقیِ مجلس که زهر نوش کنیم که انگبین بود از دستِ تیره روی کبست

7 یکی دو پایه فرود آی و عارفان را بین بلی بگفته و برکف گرفته جامِ الست

8 نزاریا نظر از بودِ خویشتن بردار به قبله معتقدی پس به جهل بت مپرست

9 تو مردِ لاف نیی هر درخت را نرسد که هم چو سرو بلندی کند به قامتِ پست