دل دست جفا به سر زنان از دیده از ملک خاتون رباعی 297

1 آن باد بهار بین که برخاست دیگر چمن جهان بیاراست

2 از بانگ تذرو و کبک و دستان بنگر که به بوستان چه غوغاست

1 داغ فراقت دل من سوختست وز همه عالم نظرم دوختست

2 عشق تو در جان و دلم آتشی از غم هجران تو افروختست

1 مرا غمی که ز عشق تو بر دل ریش است به شرح راست نیاید که غم از آن بیش است

2 ز طعن دشمن بیهوده گوی بر تن من به جای هر سر مویی ز غم سری بیش است