من بیتو دریده هر نفس پیرهنی از آذر بیگدلی رباعی 181

1 شد مه روزه و، خلقی چو هلال؛ لاغر و زرد و خم از بار ملال

2 گوش بر زمزمه ی نوبت عید چشم بر راه هلال شوال

1 فتاده از پی دل کودکان و غوغائی است تو هم بیا بتماشا که خوش تماشائی است

2 مرا که مرغ دلم، مانده در شکنجه دام؛ ازین چه سود که بیرون شهر صحرائی است؟!

1 ز دشمنی بمنت، روزگار نگذارد که ظلم گلچین، گل را بخار نگذارد

2 تو ساده لوحی و، اغیار در کمین که تو را کنند رام، مگر روزگار نگذارد