دلم دیده به رویی خوب از جهان ملک خاتون غزل 129

1 دلم دیده به رویی خوب بستست ز جستجوی هرکس باز رستست

2 چو زلف سرکشت آشفته حالیست چو لعل می پرستت می پرستست

3 سر زلف سیاهت را وطن ساخت جزاک الله به نامی نیک جستست

4 دو زلف تو پریشان حال چون من مدامت نرگس مخمور مستست

5 رخت بنمای تا روشن شود چشم که دیدار رخت بر ما خجستست

6 به سان بندگان بس سرو آزاد به خاک راه از آن بالا نشستست

7 همیشه جامه ی مهرت نگارا به بالای دل ما نیک چستست

8 دل سنگین من در آرزویت پریشان حال و سرگردان و خستست

9 به باغ جان بسی سرو سمن بوی که پیش قامت رعناش پستست

10 گل رویش به دست دیگران است دل و جان جهان از خار خستست