1 چند ز دیده خون دل بر رخ جان چکانمش چند فغان ز عشق تو تا به فلک رسانمش

2 آتش اشتیاق تو شعله زند درون جان هردم از آب دیدگان باز فرونشانمش

3 ای تو چو سرو جان ما در چمن جهان خرام تا سر و جان به پای تو همچو درم فشانمش

4 راست بگو که چون قلم در صفت جمال تو مردم دیده در جهان چند به سر دوانمش

5 دل بستد ز دست ما برد به پای غم فکند هم به توأم امید آن هست که واستانمش

6 قدر وصال دوستان چون نشناختم چه سود گر پس ازین شبی دگر یابم قدر دانمش

7 بو که شبی به دست من دامن وصلش اوفتد تاز غم جهان مگر یکسره وارهانمش

8 توسن عشق دوست را زین مراد کرده ام عرصه وصل عرض کن تا به میان چمانمش

9 گر ندهد درین جهان کام من رمیده دل روز جزا در آن جهان دست منست و دامنش