ای در شکنج زلف تو مرغ از جهان ملک خاتون غزل 1226

1 ای در شکنج زلف تو مرغ دلم جا ساخته جانم روانی مسکن خود را بدو پرداخته

2 ای نور هر دو دیده ام در پیش شمع روی تو مسکین دلم پروانه وش جان و جهان در باخته

3 نقد روان ما غمت بربود از دستم ولی در بوته هجران تو قلب دلم بگداخته

4 تا کی به غم دم درکشی در هجر او فریاد کن ای دل به بستان غمش کمتر نه ای از فاخته

5 با آنکه او بر جان من بس جور و خواری می کند بیچاره ی مسکین دلم با جور او در ساخته

6 داری به جای من بسی دلبر ولیکن دلبرا ما در جهان بیوفا جز تو کسی نشناخته