1 چراغان کرده ام از داغ دل، ویرانهٔ خود را که چون پروانه، در رقص آورم دیوانهٔ خود را

2 فروغ شمع من، خاصیت بال هما دارد مرصع پوش، در محفل کند، پروانهٔ خود را

3 به جرم اینکه دایم از سبو چشم طمع دارد فکندم چون گل اشک از نظر، پیمانهٔ خود را

4 اساس شهر و کو، از اشک پرشورم خطر دارد به هامون می فشانم، گریهٔ مستانهٔ خود را

5 ندارد حاصلی جز سوختن، تخم امید من سپندآسا در آتش می فشانم، دانهٔ خود را

6 بَرِ آن تندخو، شرح غم دیرینه می سنجم به آتش می نمایم، گرمی افسانهٔ خود را

7 حزین از عشق می گویم به عقل بی خبر، رمزی به زاهد می دهم مردآزما، پیمانه خود را