کارم از دست بشد از حکیم نزاری قهستانی غزل 1039

1 کارم از دست بشد دستِ من و دامنِ تو گر نداری سرِ من خونِ و گردنِ تو

2 اندک اندک ز سرم دستِ وفا باز مگیر ورنه مشهور کنم رسمِ جفا کردنِ تو

3 دلِ چون مومِ مرا از تفِ هجران مگداز تا شکایت نکنم از دلِ چون آهنِ تو

4 رحم کن بر دلِ چون آتشِ من تا نزند برقِ احداث چنین صاعقه در خرمنِ تو

5 جز به زاری چو زر و زور ندارم چه کنم چون درآیم به سرِ پنجۀ شیرافکنِ تو

6 دُردی درد فرو می‌برم و می‌دانم که به هرکس نرسد جامِ زلال از دَنِ تو

7 دستِ من کی به سرِ زلفِ درازِ تو رسد که صبا هم به ادب گردد پیرامن تو

8 زهره خواهد که به گیسویِ معنبر هر روز خاکِ آن کوی بروبد که بود مسکنِ تو

9 هر سحر تازه حیاتی به نزاری بخشد هر نسیمی که برد باد ز پیراهن تو