دامن خویش ز خون مژه گلشن از مشتاق اصفهانی غزل 217

1 دامن خویش ز خون مژه گلشن کردم از فراق تو چه گل‌ها که بدامن کردم

2 شد کفن دوختم آن جامه که از تار وفا سیه آنروز که این رشته بسوزن کردم

3 گفتم از عشق فروغی رسدم آه که شد تیره‌تر روزم از این شمع که روشن کردم

4 روغن دیده گرفتم ز سرشک گلگون بچراغون شب هجر تو روشن کردم

5 آخرم دوست نگشتی تو و داغم که تمام دوستانرا بخود از بهر تو دشمن کردم

6 کردم از دیر و حرم رو بدر دل خود را فارغ از پیروی شیخ و برهمن کردم

7 قسمت برق چه خواهد شد آخر گیرم سبز شد کشته‌ام و چیدم و خرمن کردم

8 ریختم در ره عشق آنچه مرا بود بخاک خویش را فارغ از اندیشه رهزن کردم

9 چون جرس از دل هر سنگ برآید فریاد بسکه در بادیه عشق تو شیون کردم

10 نرسم در ره مقصود بجائی مشتاق کانچه پیر خردم گفت مکن من کردم