صد شاخ گل تازه نشاندم به هوایت از جامی غزل 115

1 صد شاخ گل تازه نشاندم به هوایت بازآ که یکی زان همه ننشست به جایت

2 بی نکهت پیراهن تو خرقه زدم چاک ای غنچه خندان بگشا بند قبایت

3 مرغی ز دلم گر ز پس مرگ بسازند جایی نپرد جز به در و بام سرایت

4 سایم به ته کفش تو رخ بهر تسلی چون دسترسم نیست که بوسم کف پایت

5 هر چند به هر روی قفا می خورم از تو هر جا که روی روی نتابم ز قفایت

6 هر کس به دعا دفع بلا می کند از خویش یارب چه بلایی تو که جویم به دعایت

7 زانسان که گل از خار دمد در دل جامی گل های وفا می دمد از خار جفایت