تن داده دلم به بینوایی، از قدسی مشهدی رباعی 300

1 هرچند در میانه اخوان تمیز نیست داند خرد که مصر سخن بی عزیز نیست

2 سررشته سخن همه چیز آورد به دست چون بنگری برون ز سخن هیچ چیز نیست

1 کو سرانجامی که شب روشن کنم کاشانه را آورم شمع و بدست آرم دل پروانه را

2 بی لبت در پای گلبن بس که خالی مانده‌است می‌کند بلبل خیال آشیان پیمانه را

1 شب نیست کز فراق توام سینه داغ نیست خون جگر به جای می‌ام در ایاغ نیست

2 شکر خیال روی تو گویم، که کلبه‌ام شب زیر بار منت شمع و چراغ نیست