جمعیت خویش را پریشان از حزین لاهیجی رباعی 1207

1 چند به غمزه خون کنی خاطر ناشکیب را بر رگ جانم افکنی، طرّهٔ دلفریب را؟

2 این ستم دگر بود، کز تف خوی گرم تو گریه به کام دل نشد، عاشق بی نصیب را

1 از نالهٔ عاشق چه خبر بوالهوسی را آری خبر از درد کسی نیست کسی را

2 هر خیره سری چاشنی درد نداند از مائدهٔ عشق، چه قسمت مگسی را

1 ای نور دیده را به غبار تو التجا خاک درت به کعبهٔ دلها دهد صفا

2 چشم من است و دست تو یا معدن الکرم دست من است و دامنت، ای مظهر السّخا