من به اومید تو از راه دراز از همام تبریزی غزل 130

1 من به اومید تو از راه دراز آمده‌ام ناز بگذار دمی چون به نیاز آمده‌ام

2 رهروان را به شب تار دلیلی باید من به بوی خوش آن زلف دراز آمده‌ام

3 شمع بی زحمت پروانه نباشد بنشان کامشبی در هوس گفتن راز آمده‌ام

4 پیش از این هر نفسم بود خیالی و اکنون با تو یک رنگ شدم وز همه باز آمده‌ام

5 مرغ دل بر سر زلفت به فغان می‌گوید چیست تدبیر که در چنگل باز آمده‌ام

6 با دلم سلسله زلف تو گوید خوش باش منم آن بند که دیوانه‌نواز آمده‌ام

7 عاشقان راست نمازی و دگر محرابی بیش ابروی تو از بهر نماز آمده‌ام

8 جان حقیقت به لب چون شکرت خواهم داد تا نگویی که به تزویر و مجاز آمده‌ام

9 تا فراق تو به غارت نبرد جان همام به شفاعت ز در وصل تو باز آمده‌ام