1 همه شب هم سفر باد سحرگاه شدم کز مه خرگهی خویشتن آگاه شدم

2 تو نسیم سحری آگهیت هست زمن که من سوخته ات شمع سحرگاه شدم

3 گفتم از آه من این خیمه نیلی برپاست ماه میگفت منش قبه خرگاه شدم

4 تا مگر راه برم در خم آنزلف سیاه خود زسر تا بقدم همروش آه شدم

5 شیخ شد هم سفر و برد سوی صومعه ام دو قدم همره او رفتم و گمراه شدم

6 رنج کرمان دهدم صحبت اغیار بدل همچو ایوب زدرد غمت آگاه شدم

7 پاسبان کرد گمانم که سگ کوی ویم بس که من در سر کویش گه و بیگاه شدم

8 تا کجا خیمه زدی کت نبود نام و نشان که زماهی بطلب بر زبر ماه شدم

9 دین و دل داده پی عشق بتان آشفته من چرا مشتری این غم جانکاه شدم

10 سگ اصحاب رقیم ارچه بخود میبالد فمر من این که علی را سگ درگاه شدم