یکچند، در این مدرسه‌ها گردیدم از شیخ بهایی رباعی 59

1 کردیم دلی را که نبد مصباحش در خانهٔ عزلت، از پی اصلاحش

2 و ز «فر من الخلق» بر آن خانه زدیم قفلی که نساخت قفلگر مفتاحش

1 ای عقل خجل ز جهل و نادانی ما درهم شده خلقی، ز پریشانی ما

2 بت در بغل و به سجده پیشانی ما کافر زده خنده بر مسلمانی ما

1 از ذوق صدای پایت، ای رهزن هوش وز بهر نظارهٔ تو ای مایهٔ نوش

2 چون منتظران به هر زمانی صد بار جان بر در چشم آید و دل بر در گوش